Interview in Flair nummer 45

Op 5 november 2019 verscheen dit interview in Flair nummer 45 , november 2019.

Myrthe (45) kreeg 3 keer kanker, steeds in een heel andere fase van haar leven. Nu reist ze de wereld rond om te ontdekken wat het geheim is van 100-jarigen.

‘Op de post-it die de huisarts op de uitslagen had geplakt, zag ik een rood uitroepteken staan. Het is niet goed dacht ik zenuwachtig. Ik was 20, studeerde voor juf aan de pabo en was serveerster in een restaurant. Tijdens mijn werk deed opeens mijn schouders pijn, ik kon een zwaar dienblad maar lastig tillen. Ook voelde ik een bult in mij n hals. Dus nu zat ik tegenover de huisarts, die me vertelde dat het bloedprikken geen goede uitslag had opgeleverd. Ze stuurde me door naar een internist, die me doorverwees voor aanvullende onderzoek. ‘Je bent nog zo jong, het valt vast mee.’ zei hij nog.

Maar toen ik een paar dagen later met mijn moeder in de wachtkamer van het ziekenhuis zat, wist ik al dat het foute boel was toen hij de deur opende en mijn naam riep. Ik zag het gewoon aan zijn houding. ‘Ik heb slecht nieuws: je hebt de ziekte van Hodgkin.’ zei hij. Lymfeklierkanker. Mijn moeder stelde de ene na de andere vraag terwijl ik volledig uit het veld geslagen was. De eerste dagen na dat gesprek ging ik nog naar school, maar daarna moest alles on hold. Een lang serie bestralingen volgde. Al met al was ik bijna een jaar lang bezig met de behandelingen en het herstellen tussendoor. Ik was bang, maar het zag er gunstig uit: de kankercellen waren niet uitgezaaid. Beter worden was het enige waar ik mee bezig was. Het is raar als iedereen doorgaat terwijl jij aan het overleven bent. Gelukkig waren mijn vriendinnen er voor me en als het even kon, ging ik zelfs nog mee uit.

Het was terug

Zodra ik weer een beetje beter was ging ik 2 keer op vakantie, beide keren naar Griekenland met een vriendin. Ik heb het overleefd en dat moet ik vieren, dacht ik. Intussen was er ook de angst dat het terug zou komen. Voordat ik kanker kreeg, had ik er nooit bij stilgestaan dat het überhaupt kon gebeuren. Het was een rare gedachte dat mijn lijf zomaar kwaadaardige cellen had aangemaakt terwijl ik er niks van merkte. Ik had een jaar studievertraging opgelopen, mijn vrienden waren al afgestudeerd. Toen ik uiteindelijk mijn diploma mocht ophalen, waren ze er wel allemaal bij. Een bijzonder moment dat we samen hebben gevierd. Ik ging aan de slag als juf in het speciaal onderwijs, met kinderen die gedragsmoeilijkheden zoals autisme of ADHD hebben.

Tijdens een vakantie met vriendinnen leerde ik mijn man Jerry kennen. We hadden zo´n klik, dat we binnen een jaar een huis kochten en al snel kinderen wilden. Ik dacht dat dat door de bestralingen misschien niet vanzelf zou gaan. Toch raakte ik spontaan zwanger, ik was toen 26. Dat jaar vierden we oud en nieuw met vrienden op Ameland. Ik was 7 maanden zwanger en ging nog even naar de wc voordat we het nieuwe jaar zouden gaan inluiden. Ik keek in de spiegel en zag een bult in mijn hals. Ik wist meteen dat het terug was. En dat bleek ook zo te zijn. Precies op de plek waar ik op mijn 20ste een tumor had. De magische 5 ´schone´ jaren waren verstreken en toch was ik opnieuw ziek.

Keuze

De gynaecoloog wilde de baby eerder halen, want deze keer moest ik worden behandeld met chemokuren en dat kon niet met een kind in mijn buik. Maar ik hield voet bij stuk: mijn zoon- we wisten dat het een jongetje was- zou op z’n eigen tijd komen. Gelukkig steunde de chirurg me. Zijn vrouw was op dat moment ook zwanger en hij begreep dat ik wilde wachten. Mijn man vond het moeilijker: straks had hij wel een kind maar geen vrouw meer. Toch stond hij achter mijn keuze. De laatste 2 maanden van de zwangerschap heb ik gekoesterd, maar het voelde dubbel, omdat ik bang was dat ik mijn kind nooit op zou zien groeien. Lars kwam 3 dagen voor de uitgerekende datum, een wolk van een baby. Toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield, was dat fantastisch en verdrietig tegelijk. Straks groeit hij op zonder mij en vergeet hij wie zijn moeder is, schoot het door me heen. Na de bevalling moest ik een paar weken op krachten komen voordat ik aan de chemotherapie kon beginnen. Lars was zo zoet, alsof hij wist dat het een moeilijke tijd voor ons was. Hij sliep goed en was snel tevreden. Ik begon met de behandelingen.

Vlak na de chemotherapie wilde Lars niks van mij weten. Je ruikt dan echt anders, chemisch. Gelukkig was Jerry er om voor de baby te zorgen. Ik voelde me die eerste dagen na een kuur misselijk en ellendig, maar wilde wel elk moment met Lars bewust meemaken. Ik ging zelfs met mijn kale hoofd naar babyzwemmen en naar de Efteling. Ik moet het nu doen, dacht ik. Na een half jaar kwam het goede nieuws dat de chemo’s waren aangeslagen.

2 streepjes

“Na die tweede keer kanker wisselde ik van baan. Ik vond het fijn dat ik mijn oude werk achter me kon laten; geen collega’s meer die wisten dat ik zo ziek was geweest en steeds -goedbedoeld- vroegen hoe het met me ging. Achteraf gezien was dat een soort ontkenning: ik wilde niet anders zijn, ik wilde door. Maar ik voelde me wel anders. Vaak dacht ik bij gesprekken: waar maak je je druk over? Want de angst om weer ziek te worden was bij mij op de achtergrond altijd aanwezig. Aan de bestralingen en chemokuren hield ik restklachten over: ik had last van mijn huid, longen en hart. En omdat ik nog regelmatig naar het ziekenhuis moest voor controle, liet de ziekte me nooit helemaal los. Uit bewijsdrang dat ik niet minder was dan anderen, richtte ik me op mijn carrière. Van leerkracht werd ik ik coordinator en later teammanager.

Jerry en ik besloten te trouwen. we komen beiden uit gescheiden gezinnen en vonden trouwen eigenlijk een achterhaald concept. Maar door mijn ziekte en de komst van Lars voelde dat opeens anders. Jerry vroeg me ten huwelijk en natuurlijk zei ik ja. Een tweede kind zou volgens de artsen lastig worden door alle chemo’s en bestralingen die ik achter de rug had. Maar op de dag voor ons huwelijk, op Ameland, zag ik twee streepjes op de test verschijnen. Wat waren we blij. Al was het ook spannend, want een zwangerschap leidt tot sterkere celdeling en dat is niet zonder risico. Maar het ging allemaal goed, zelfs de bevalling van Laila ging heel makkelijk. Op de foto’s van vlak na de geboorte zie je mij blozend en gezond naar mijn dochter kijken. Terwijl ik bij Lars bleek en verzwakt was.

Een nieuw lijf: wennen

“De kinderen waren 9 en 12 toen ik voor een standaard controle naar het ziekenhuis ging. Juist die keer had ik tegen Jerry gezegd dat hij echt niet mee hoefde te gaan, wat hij normaal wel altijd deed. Het was foute boel: ik had een voorstadium van borstkanker. Mijn hele borst was aangetast, een gevolg van de bestraling op mijn 20ste denken de artsen. Daar gaan we weer, dacht ik. Het was te veel, ik had er gewoon geen zin meer in. Na deze derde keer moest het echt over zijn, besloot ik, ik wil dit niet meer! Mijn borst moest worden verwijderd.

Retraite

Na de operatie kwam er een ommekeer bij mij. Alle ellende van 3 keer kanker kwam er toen pas uit. Eerder had ik nooit zoveel aandacht besteed aan wat me allemaal was overkomen en ging ik gewoon door. Maar na de borstoperatie besloot ik op retraite te gaan. Via google vond ik een reis van een week in de Franse Auvergne. In m’n eentje reed ik erheen, 10 uur in de auto terwijl ik net was geopereerd. Het bleek een gouden greep te zijn. Ik stapte de auto uit en zag een prachtig klein dal met een rivier, paarden en rustieke gites. Met de vrouw die de retraite organiseerde, had ik meteen een klik: het begin van een bijzondere vriendschap. Tijdens die week kwam ik weer in contact met mezelf. Alles kwam boven: veel verdriet, het besef van wat ik allemaal had doorstaan en dat ik er nog steeds was.

We deden dagelijks yoga, meditatie en mindfullnessoefeningen en we maakte een stiltewandeling. Ook was er tijd om creatief bezig te zijn, je kon boetseren of schilderen. Ik had als enige van de groep een kamer met een eigen badkamer. Zo kon ik wennen aan mijn nieuwe lijf. Voor het eerst in jaren was ik echt alleen en hoefde ik even voor niemand te zorgen behalve voor mezelf. Die week had ik geen enkel contact met thuis. Om optimaal effect te hebben van de retraite, was ons aangeraden om muziek en boeken thuis te laten en je telefoon uit te doen. Voor Jerry was het ook onwennig, want normaal bellen we elke dag.

Focussen op mezelf

“Die retraite bracht me nieuwe inzichten. Ik wilde gezond en gelukkig worden en daarvoor moest ik beter voor mezelf gaan zorgen. Ik werkte inmiddels als adjunct-directeur van een middelbare school, maar realiseerde me dat ik dat niet meer wilde. Ik moest focussen op mezelf. Ik wilde niet meer een broodje weghappen achter mijn bureau, niet meer om half 8 ’s ochtends het huis uit en om half 7 ’s avonds thuiskomen. Niet meer verantwoordelijk zijn voor het werk van anderen. Niet meer midden in de nacht traktaties knutselen. Na alles wat ik had meegemaakt verlangde ik ernaar om mijn kinderen meer te zien en niet moe te zijn als ik bij ze was. Tijdens de retraite was er ook veel aandacht voor eten, er werd met veel liefde biologisch en vegetarisch gekookt en dat proefde je. Ik hield altijd al van koken, maar nam er de tijd niet meer voor. In Frankrijk werd mijn liefde voor eten weer getriggerd en thuis ging ik me erin verdiepen. Wat is gezond voor mijn lijf? Waar reageer ik goed op? Ik ging nog een paar keer terug naar Frankrijk om tijdens de retraites in de keuken te helpen, volgde een opleiding natuurvoeding en verdiepte me in hormonen. Nu werk ik zelfstandig als hormooncoach en natuurvoedingsadviseur.”

De druk om druk te zijn

“Jerry is blij met de verandering. Toen ik zo gestrest bezig was met mijn carrière, zei hij altijd al: ‘Waar maak je je druk om?’ Ik ben een heel ander pad ingeslagen, van een goedbetaalde baan naar het onzekere bestaan van een zelfstandig ondernemer, maar Jerry steunt me volledig. Hij ziet hoeveel energie ik ervan krijg. Ik vind het fijn om anderen te adviseren. Ik denk dat mensen er vaak aan voorbijgaan dat wij ook de natuur zij. De druk om druk te zijn is enorm en veel draait om bezit. Door minder stressvol te leven, goed naar mijn voeding te kijken en beter voor mezelf te zorgen voel ik me veel beter. Tijdens de laatste controle bij de cardioloog bleek mijn hartcapaciteit, die aangetast was door de behandelingen, volledig hersteld te zijn. De medicatie die ik gebruikte voor mijn hart en longen heb ik niet meer nodig. Het vertrouwen in mijn lichaam is terug. Ik heb na al die operaties zelf gezien hoeveel herstellend vermogen mijn lichaam heeft.

Blue zones

Inmiddels heb ik een nieuwe missie: alle Blue Zones bezoeken. Dat zijn gebieden op de wereld waar mensen gezond heel oud worden. Afgelopen winter waren we met ons gezin op Costa Rica, waar ik sprak met Manuel> Hij is 103 en op de veranda van zijn huis in een klein dorp liet hij me zien hoe fit hij nog is: hij deed 10 kniebuigingen. Zijn blauwe ogen sprankelden terwijl hij mij vertelde over zijn leven. Ik vind het super interessant dat mensen zo gezond en gelukkig oud kunnen worden. Binnenkort wil ik naar het eiland Okinawa in Japan, ook zo’n Blue Zone.
Zelf ga ik ook voor de 100, al vind ik de kwaliteit van leven belangrijker. Ik geniet van iedere dag, van kleine dingen. Inmiddels vind ik het niet meer vervelend om gezien te worden als ‘die vrouw die 3 keer kanker had’. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.”

Meer over Myrthe lees je op haar website: www.simplifyyourlife.nl

Eerder verscheen er al een kort interviewtje in de rubriek Hap-Slik-Zeg van weekblad Flair. Dit item was de aanleiding tot dit uitgebreide interview.