Een definitief afscheid bestaat niet

De regen tikt tegen de ramen, net was ik even buiten, het is koud. De zomer is definitief voorbij. De bomen tooien zich in de mooiste herfstkleuren om vervolgens geleidelijk alles los te laten voor de winter. Ik verwonder me over de kleurenpracht, geniet er intens van en tegelijkertijd maakt het me weemoedig. Het was een fijne zomer, die al begon in mei. Een zomer van ontdekken, ontmoeten, groeien, bloeien en ontspannen. De zon, het licht, de lange dagen.

Afscheid

Ik heb moeite met afscheid nemen. Ik zie er tegenop, ben er mee bezig , wil iets leuks, liefs of moois zo lang mogelijk vasthouden. Dat heb ik al vanaf kinds af aan. Tranen met tuiten huilde ik bij de afscheidsmusical van (toen nog) de zesde klas van de basisschool. Ik zou terug komen, als ik eerder vrij was of een tussenuur had, echt. Ik ging na de zomervakantie naar de middelbare school en ging nooit meer terug. Mijn oma ging dood, ze werd begraven. Terwijl ik met een doffe plof een schepje aarde op haar kist gooide bedacht ik hoe vaak ik haar daar zou bezoeken. Ik ben één keer terug geweest, daarna nooit meer. Na een vriendschap van vijftien jaar nam ik afscheid van een dierbare vriendin. Tijdens het afscheid lieten we de mogelijkheid van contact houden in het midden. We zijn elkaar nog een keer toevallig tegengekomen, we maakten een praatje en dat was dat.

Anders vasthouden

Hoewel ik dus nog steeds moeite heb met afscheid nemen ben ik inmiddels ook gaan zien dat afscheid eigenlijk niet echt bestaat. Er komt een einde aan iets of iemand maar van die gebeurtenis of van deze persoon heb je enorm kunnen leren. Het heeft iets toegevoegd aan je zijn, iets dat je met je mee blijft dragen voor de rest van je leven. Iemand zei eens tegen mij; ‘Sommige dingen moet je niet loslaten maar anders vasthouden’. Daar denk ik vaak aan als ik ‘afscheid’ neem. Het mag best even oncomfortabel voelen of pijn doen en soms ook wel wat langer. Maar afscheid is niet zo definitief als dat we vaak denken. Eigenlijk is het altijd een nieuw begin.

Terwijl de bladeren naar beneden dwarrelen denk ik terug aan de zomer. Ik pak een knalgeel blad op van de grond, neem het mee naar binnen en leg het naast mijn laptop. Dan begin ik aan een nieuw hoofdstuk van mijn boek. Sloffen aan mijn voeten, een kop thee binnen handbereik en het getik van de regen als achtergrond muziek.

Heerlijk die herfst…