In de natuur heeft niets haast en toch is alles af

‘Kijk een klavertje vier!’. Verwonderd kijk ik naar de groene blaadjes in de hand van mijn opa. ‘Dat brengt geluk!’, roep ik. Mijn opa en ik wandelen vaak in het bos. Hij leert me hoe ik een krans kan maken van madeliefjes, we blazen paardenbloempluisjes in het rond en doen een wens. In de herfst zoeken we hazelnoten en in de winter worden er sneeuwvlokken bestudeerd. De liefde voor de natuur krijg ik als kind met de paplepel ingegoten.

Er is nog zoveel te doen

Het was in de winter, een paar jaar geleden, dat ik me realiseerde dat ik ver van mezelf en ver van de natuur was komen te staan. ’s Morgens had ik me moeten haasten, ik was moe, chagrijnig en twijfelde opeens of ik wel naar de yogales zou gaan waar ik me voor had ingeschreven. ‘Want’, zei mijn hoofd, ‘er is nog zoveel te doen’. Dan kon ik mijn tijd wel gaan zitten verdoen op een matje, maar daar loste de strijk, het verslag wat ik nog moest schrijven en de chaos in de woonkamer niet mee op. Toch besloot ik uiteindelijk wel naar de les te gaan, omdat mijn hart riep dat ik zo ontzettend veel zin had om iets voor mezelf te doen.

Haastige spoed…

De gastdocent vertelde over het ritme van de seizoenen. Welke invloed die hebben op ons bestaan, mits we dat toelaten. Het was een feest van herkenning, maar ook direct een enorme bewustwording van iets wat ik altijd wel voelde, maar stelselmatig negeerde. Soms heb je iemand nodig om je te helpen herinneren wat je al wist. In de winter verstilt de natuur. Het is een tijd van naar binnen keren, de balans opmaken, waar wil je afscheid van nemen en wat neem je mee naar het voorjaar als alles weer tot bloei mag komen? Welke plannen ontstaan er in jezelf om straks langzaamaan te kunnen ontvouwen?

Het was een rustige yogales, waarbij ik in een bijna-meditatieve toestand kwam. Opeens snapte ik mijn behoefte om te vertragen, te cocoonen en mijn verlangen naar warme troostrijke en voedzame maaltijden. De ideeën die ik had hoefden niet nu al uitgewerkt te zijn, het had tijd nodig. De keuzes die ik wilde maken hadden geen haast. Haast is sowieso nergens goed voor.

Ik loop in het bos, diep weggedoken in de kraag van mijn warme jas. De tintelende frisse lucht adem ik langzaam in en uit. Mijn blik blijft rusten op een grote boom, de kale takken rijken tot hoog in de lucht, de wortels zijn diep verankerd in de aarde. Stevig in balans. De boom denkt niet na wanneer het de geschikte tijd is om weer bladeren te laten groeien, hij vertrouwt op zijn gevoel dat het juiste moment zich aandient. In de natuur heeft niets haast en toch is alles af. Wat een geluk!

Liefs,
Myrthe

Deze column is verschenen in nummer 1 van LIEFKE magazine