Alleen

De regen vertroebelt mijn zicht. Mijn benen trappen zo hard als ze kunnen, ook al heb ik geen haast. Als ik even later geheel doorweekt het knusse café binnenstap, overvalt me een tevreden gevoel. Mijn spijkerbroek plakt aan mijn benen, mijn mascara prikt in mijn ogen en toch nestel ik me glimlachend in de loungebank en bestel ik een kop thee. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik er in mijn eentje er een paar dagen ’tussenuit’ ben.

De boot bracht me naar Ameland. Een vertrouwde bestemming. Het eiland waar ik me thuis voel en waar ik me veilig waan. Hier kan ik niet verdwalen, hier weet ik de weg. Mijn eigen miniatuurwereld. Ik heb een hotel voor mezelf geboekt, een fiets gehuurd en ben zelfs in mijn eentje uiteten geweest. Wie had ooit gedacht dat ik dit zou doen, en dat ik er ook nog van zou kunnen genieten? Ik in ieder geval niet!

Alleen

Jaren geleden stond ‘alleen’ voor mij synoniem aan ‘zielig’. Zodra het er naar uitzag dat ik een avondje alleen zou moeten doorbrengen, regelde ik gezelschap. Steevast was de avond dan gevuld met vriendinnen en gezelligheid. Mocht het zo zijn dat ik toch alleen op de bank eindigde, overheerste het gevoel van zielig, afgewezen, alleen en onbemind zijn. Mijn geluk was sterk afhankelijk van anderen. Tot het moment aanbrak waarop niets meer was wat het leek. Het moment waarop ik besefte dat het geen nachtmerrie was waarin ik beland was, maar het echte leven en dat ik op mezelf moest kunnen terugvallen.

En dus ben ik nu alleen op Ameland. Omdat ik tegenwoordig niet alleen op het eiland vertrouw, maar ook op mezelf. Omdat ik weet dat ik ook alleen het geluk kan vinden en kan genieten van de mooie dingen om me heen. ‘Een vlot kan een handig hulpmiddel zijn om een rivier over te steken’, las ik laatst. ‘Zodra je de oever bereikt hebt, is het vlot niet meer nodig. Als je verder wilt reizen, zul je het vlot moeten achterlaten. Ons probleem is, dat we de neiging hebben verliefd te worden op het vlot.’ Ik vond dit zo herkenbaar; het vasthouden aan iets wat je beter kunt loslaten. Herkennen we dat niet allemaal? Hebben we niet allemaal soms dat zetje nodig om het oude vertrouwde los te laten en om te vertrouwen op onszelf en het onbekende?

De deur van het geluk

Als het weer droog is, fiets ik naar het strand. Daar luister ik naar de zee en laat ik de wind vrij spel spelen met mijn haren. Er is verder niemand en toch voel ik me niet alleen. De deur van het geluk gaat naar binnen open.

Je kunt onderweg geen meter vooruit komen en op een vaste plek enorme stappen maken. Om de warme deken van de tropen te ervaren, hoef je niet in het oerwoud te zijn en om de ijzige kou van Antarctica te trotseren moet je jezelf kunnen warmhouden.

Deze column is ook verschenen in LIEFKE magazine nummer 3