Liefhebben: meer lief dan hebben

Langs de waterlijn loopt een vrouw. Alleen. Met haar mobiele telefoon maakt ze foto’s van de zee, die naadloos overgaat in de horizon. Schakeringen zijn het. Grijs, wit, een vleugje grauwgeel… Als olieverf aangebracht door een zachte penseel, op een levensgroot schilderdoek. Ze wil het beeld vasthouden, bewaren. Zodat ze het kan koesteren als haar geheugen haar ooit in de steek mocht laten.

Twee jaar geleden was ze hier ook. Helemaal alleen, twee volle dagen. Nu heeft ze nog twee dagen over van de zes die het er deze keer zijn. Met haar armen wijd open draait ze in het rond. Steeds sneller, totdat ze lachend en duizelig omvalt. Met haar ogen dicht luistert ze naar de zee, die haar zoete woorden toefluistert.

Alleen, niet eenzaam

Die vrouw dat ben ik. Het is alsof ik vanaf een afstandje naar mezelf kijk. En ook al is er verder niemand op het strand, toch ben ik niet eenzaam. Sterker nog, ik ben gelukkig en zit wonderwel in mijn vel. Ondanks het gemis van mijn geliefden, want zij zijn thuis en ik ben hier, maar zoals afgesproken voor altijd in mijn hart en zo zijn we toch samen. Dat is een fijn gevoel. Voor hen en voor mij.

Liefhebben gaat niet altijd over fysieke nabijheid. Je hoeft niet alles samen te doen, het vervelend te vinden als de ander de keuze maakt om iets alleen te willen doen, of met iemand anders dan jij. Niemand is een bezit; je bent van jezelf.

Stapje voor stapje

Sinds een paar jaar begrijp ik pas wat het betekent om lief te hebben op een manier waarop de ander zich vrij voelt. Pas toen ik zelf kon genieten van mijn eigen gezelschap, snapte ik iedereen die daar ook van tijd tot tijd voor koos. Alleen op vakantie? Het kwam niet eens bij me op. Als manlief een paar dagen op pad ging, voelde ik me afgewezen of niet belangrijk genoeg. Totdat ik nieuwsgierig werd naar dat ‘alleen zijn’, en ik op onderzoek uitging. Stapje voor stapje. Ergens alleen een kopje koffie drinken, een dagje zonder anderen op pad, een nachtje alleen weg…

Tot dit moment aan de waterlijn. Mijn wederhelft snapt mij, ik snap hem. Het draait allemaal om vertrouwen en houden van. Ik hou van jou én ik hou van mij!

De vrouw fietst verder door de duinen. De wind in haar haren, een blos op haar wangen. Voor haar wiel springt een konijn weg en tegelijkertijd maakt een fazantenhen zich fladderend uit de voeten. Een glimlach speelt rond haar mond.

Liefhebben is meer lief, dan hebben.

Deze column is verschenen in LIEFKE magazine nummer 7