Afscheid van vriendschap

De verlichting is sfeervol in het grandcafé waar we hebben afgesproken. Een knoop in mijn maag, vervelend kriebels in mijn buik en het klamme zweet in mijn handen vertellen mij dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we zullen afspreken.

Ik zie haar binnenkomen, een mooie vrouwelijke vrouw. Wat heeft ze leuke schoenen aan, gewaagd. Heel anders dan anders. We begroeten elkaar met drie zoenen, vertrouwd en onwennig tegelijk. We voelen de spanning. Ik kijk naar haar, lange tijd was ze één van mijn beste vriendinnen. Lief en leed hebben gedeeld, de laatste jaren eigenlijk vooral veel leed. Ik hou van haar, ook nu nog. Maar het gaat niet meer lukken om te lijmen wat stuk is gegaan.

Scheurtjes en scherven

De eerste scheurtjes in onze vriendschap ontstonden toen er kinderen kwamen, het begrip en onbegrip over opvoeding, het verschil van mening over kinderopvang. Interesses liepen uiteen, verwachtingen van de vriendschap veranderden. Hier en daar werd een scheur een scherf. We ontwikkelden niet met elkaar mee. Het vervelende van scherven is dat je ze wel kunt lijmen maar dat je de breuklijnen altijd blijft zien. En zo voelde het inmiddels ook. Grenzen werden opgerekt en een verlangen aan hoe het vroeger was, fungeerde als hoop voor de toekomst. Maar nu zitten we hier, letterlijk en figuurlijk tegenover elkaar. Wederzijds is het vertrouwen weg, er zijn dingen gebeurd, woorden gezegd en verwijten gemaakt.

[su_pullquote align=”left”]”I thank you for your part in my journey”[/su_pullquote]

We beginnen wat beleefdheden uit te wisselen totdat ze zegt: “Laten we er maar niet meer omheen draaien, waarom wilde je afspreken?”. Ik leg uit dat ik het jammer vind hoe ons contact nu is en dat ik haar daarom nog een keer “echt” wilde spreken. Ze knikt instemmend. “Hier zitten we dan”. “Hoe nu verder?”. Ik weet het echt niet en met tranen in mijn ogen spreek ik dat ook uit. Want hoe zeer ik ook verlang naar de mooie vriendschap die ooit was, weet ik ook dat we allebei niet meer dezelfde personen zijn als toen. Die tijd is geweest. Zij vertelt hoe teleurgesteld ze is in mij en welke gebeurtenissen voor dat gevoel hebben gezorgd, dat ze niet weet hoe dat ooit hersteld zou moeten worden, dat de tijd het zal leren. Het is een wederzijds gevoel.

Afscheid met een knuffel

We spreken met elkaar af dat, wanneer we contact met elkaar zoeken door middel van een telefoontje, berichtje of kaartje, we er van uit kunnen gaan dat het een gebaar is uit goede bedoeling. Ik zeg haar dat ik de mooie momenten in onze vriendschap zal koesteren. Verdrietig nemen we afscheid met een knuffel. We wensen elkaar veel goeds.

In tranen loop ik naar mijn auto. Het is een vreemd gevoel, een mengeling van verlies en opluchting. Het duurt ruim een jaar voordat ik zonder weemoed (en een tikje verwijt) aan haar kan denken. We sturen elkaar met verjaardagen nog een berichtje maar tot meer contact komt het niet. Totdat ook dat ophoudt.

Nu, bijna twee jaar later, kijk ik dankbaar glimlachend naar foto’s van haar en mij. Het was een mooie en leerzame vriendschap.

Deze blog is ook verschenen op: www.gezondnu.nl