Dag lieve borsten

Het is bijna zover, nog een nachtje slapen en dan neem ik definitief afscheid. Dag lieve borsten…

Toen in 2013 een voorstadium van borstkanker werd geconstateerd dacht ik nog niet zonder te kunnen. Dus koos ik voor een reconstructie. De plastisch chirurg verzekerde me dat ik echt de beste implantaten zou krijgen die er bestonden, hij geloofde er in, dus ik ook.

Vage klachten

Tot ik vage klachten kreeg en alle onderzoeken die gedaan werden niets uitwezen. Mijn lijf was in de stress, dat was het enige dat wel duidelijk was. Langzaamaan begon ik te vermoeden dat mijn implantaten daar wellicht iets mee te maken hadden. Ik ging op onderzoek uit en deed schrikbarende ontdekkingen. Toen ik ook steeds vaker pijn en vocht in mijn linkerborst kreeg werd het helemaal duidelijk, ze moesten er uit. Op dat moment begon mijn zoektocht pas echt. Het werd al snel duidelijk dat de meeste plastisch chirurgen niet graag erkennen dat silliconen implantaten voor (ernstige) gezondheidsproblemen kunnen zorgen.

Om een lang verhaal kort te maken, op 23 januari 2019 had ik het eerste gesprek met een plastisch chirurg (mijn ‘voormalige’ arts woont inmiddels op Curacao en kon weinig voor me betekenen op afstand). Morgen, precies een jaar later, word ik geopereerd door de vijfde plastisch chirurg die ik sprak.

Van het kastje naar de muur

Hij was de laatste maar tegelijkertijd de eerste. De eerste die mijn verhaal serieus nam, de moeite deed om mijn dossier echt te lezen en de eerste die zijn nek uit wilde steken om de verzekeraar te overtuigen van de noodzaak van de operatie. Nooit eerder ben ik zo vaak van het kastje naar de muur gestuurd, heb ik zoveel frustratie gehad om waanzinnige wachtlijsten en me zo ongehoord gevoeld, totdat ik tegenover mijn huidige arts zat.

Afscheid nemen van mijn borsten wil ik eigenlijk niet, toch doe ik het omwille van mijn gezondheid. De implantaten die destijds als ‘fantastisch’ aangeschreven stonden, staan inmiddels op een ‘verboden’ lijst. Frankrijk heeft de implantaten, met ruwe buitenkant, zelfs verboden gezien alle gezondheidsrisicos, maar onze minister Bruins vindt dat voor Nederland niet nodig. En dat terwijl er inmiddels genoeg bewijs is dat silliconen ontzettend veel gezondheidsschade kunnen veroorzaken.

Waarom?

Afgelopen jaar leerde ik veel over mijn eigen overtuigingen over borsten. Verstand en gevoel waren twee verschillende dingen. Nooit eerder was ik me zo bewust van het feit hoe er tegen borsten aan wordt gekeken in onze huidige maatschappij. En hoe bang ik in eerste instantie werd om afscheid te moeten nemen. Er kwamen overtuigingen naar voren als: dan was ik niet meer compleet, geen ‘echte vrouw’. Ik stond in tranen voor mijn kledingkast en schrapte in mijn hoofd alle jurkjes en strakke truitjes. Ik had lange gesprekken met mijn lief, hoe zou hij mij straks zien? Als ik met vriendinnen sprak vroegen de meeste of er geen andere optie was en of ik dan vullingen in mijn beha zou nemen. “Waarom?” vroeg ik me uiteindelijk af. Waarom zijn borsten zo belangrijk, waarom zou ik me moeten schamen als ik straks geen borsten meer heb?

1 op de 30 vrouwen

In de wachtkamer van de oncoloog las ik een artikel in Happinez over borsten waarin stond dat volgens recente studies 70% van de vrouwen ontevreden is over haar borsten. 70%! Dat verklaart ook dat naar schatting 1 op de 30 vrouwen borstimplantaten heeft. En nog steeds vraag ik me af waarom? Volgens mij gaat het om acceptatie en zelfliefde. Accepteren en houden van jezelf, werkwoorden. Het loslaten van je perfecte plaatje, ik deed het eerder, het heeft tijd nodig maar ik weet dat ik het weer kan.

Mijn lieve lijf, ik wil niet het risico lopen dat ik een auto-immuunziekte krijg omdat ik vind dat ik, voor de buitenwereld of mezelf, aan een ‘perfect plaatje’ moet voldoen. Ik wil niet het risico lopen op afgezette ledenmaten of een zeldzame vorm van lymfeklierkanker. Ik wil gezond zijn als mezelf en rust in mijn lijf. Het is een moeilijke keuze en het afscheid gaat gepaard met tranen maar ik weet ook dat het de enige juiste is.

Dag lieve borsten, ik ga jullie missen…