Hoe leuk is dat!? Innerlijke criticus versus intuïtie

Een berichtje op mijn Facebook tijdlijn: ‘Wat oude tijdschriften meegenomen om lekker door te bladeren/te lezen op het strand. Kom ik jou tegen Myrthe… hoe leuk is dat!’
Bij het bericht een foto van mij bij een interview over Heleen van Royen, op de achtergrond een zonovergoten strand. Ik herken het artikel direct… Hoe leuk is dat?

De ondefinieerbare kriebel die intuïtie heet

Het gaat om een artikel in een weekblad waar ik eigenlijk alleen vaag van had gehoord. Totdat ik reageerde op een oproep van een journalist. We hadden telefonisch contact, zij zocht iemand die een bijzondere band had met een Nederlandse schrijfster en ik voelde me aangesproken. Toch was er een twijfel, zo’n ondefinieerbare kriebel in je buik, misschien herken je het wel. Inmiddels weet ik dat deze kriebel zich beter laat omschrijven als mijn intuïtie. Maar op dat moment was ik nog niet zo ver. 

Heleen van Royen

Dus ga ik op een dag in november naar de studio in Amsterdam. Terwijl ik me installeer aan tafel voor het interview luister in naar het gesprek dat ontstaat door mijn aanwezigheid.
‘Wat vind jij eigenlijk van Heleen van Royen?’
‘Daar heb ik nou helemaal niets mee, ik vind haar eigenlijk vreselijk, helemaal na wat ze Rob heeft aangedaan’.
‘Dat heb ik nou ook, ik dacht dat het aan mij lag maar ik vind het ook een vreselijk mens’.
De toon is gezet.
Ik adem een keer diep in en uit, weersta de drang om in de verdediging te gaan en beantwoord de vragen die gesteld worden. Als ik heb verteld waarom Heleen van Royen één van mijn inspiratiebronnen is mag ik plaatsnemen in de stoel van de visagist. ‘Wat mooi’ zegt ze. ‘Ik heb meegeluisterd en jij hebt dingen verteld die ik helemaal niet wist over Heleen, misschien moet ik mijn mening wel herzien.’

Oordelen

Hoe vaak gebeurt het dat we een mening vormen na aanleiding van een eerste indruk, een artikel in de media of het verhaal van iemand anders? We horen of zien iets en onze hersenen plakken er direct een sticker op: ‘Arrogant, dom, leuk, mooi, lief, afschuwelijk.’ Let wel, ik ken Heleen van Royen niet ‘echt’ maar het lijkt me een interessant mens. Wat we ergens van vinden, wat we van iemand vinden zegt vaker iets over onszelf. Het raakt iets in ons zijn. Misschien staat het haaks op onze normen en waarden of is het juist iets dat we ook graag zouden willen kunnen, doen of zeggen. Iets waar we misschien wel stiekem naar verlangen maar niet voor durven uitkomen omdat het niet ‘normaal’ is. We oordelen de hele dag, ook ik.

De innerlijke criticus

Hoe leuk is dat? Met het verschijnen van het tijdschrift verscheen destijds ook het schaamrood op mijn kaken. ‘Dus toch’ was het eerste dat ik dacht. ‘Afgeschilderd als megafan, het verhaal opgeklopt, mijn wenkbrauwen te dik aangezet en wat stonden mijn benen eigenlijk raar op de foto… ‘. De stem van mijn innerlijke criticus hield niet meer op. Dus stopte ik het tijdschrift onderin de krantenbak. De dagen verstreken en de tijdschriften in de winkel werden verruild voor het volgende nummer.

Hoe leuk is dat?

En nu dan het berichtje op mijn tijdlijn. Ik lees het interview vanaf de foto. Mijn ogen blijven hangen bij de woorden ‘Wees schaamteloos’ en ‘Het maakt me niet uit wat anderen denken’. Ik lach. Om mezelf. Om de oordelen van mezelf over mezelf. Ben benieuwd wat mensen hebben gedacht toen ze het artikel lazen, de foto zagen en tegelijkertijd maakt het me niets meer uit. Als ik hier namelijk iets van heb geleerd is dat ik niet naar die innerlijke criticus moet luisteren maar wel naar mijn intuïtie. Hoe leuk is dat?