De man zit op de stoep. Zijn shirt was ooit rood maar is nu vaal en vlekkerig. Hij zit daar met een glimlach op zijn gezicht, hij mist een aantal tanden. Voor hem staat een kartonnen beker. Voorbijgangers staan soms even stil, hurken, maken een praatje met de man, schenken hem hun glimlach en laten wat geld in de beker vallen. Hier is het gebruikelijk dat je voor een ander zorgt die niet voor zichzelf kan zorgen. ‘Die man lacht, maar het is toch niet leuk om geen benen te hebben?’ merkt dochterlief fijntjes op. ‘Iedereen lacht hier, maar sommige mensen hebben niet eens een huis.’ Ze heeft gelijk. Ik zie het ook. Thailand: ‘Het land van de glimlach’ stond er in de reisgids, ik snap nu waarom. We geven de man wat geld en schenken hem, met een gemengd gevoel, onze glimlach.
Als we weer terug zijn in Nederland vallen me de laaghangende mondhoeken op. Hier wordt een stuk minder gelachen lijkt het wel. Mensen die nors kijkend achter hun bomvolle boodschappenkar sjokken. Vrienden die klagen over het weer. Mopperende individuen op Facebook. Misschien zie ik het op dat moment wat te zwart-wit in vanwege de cultuurshock, maar het zet me wel aan het denken. Lach ik wel genoeg?
‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’ zeg ik hardop tegen mijn spiegelbeeld dat me op een maandagmorgen chagrijnig aanstaart. Ik trek mijn mondhoeken omhoog. Het leidt tot een vreemde grimas maar het helpt wel tegen mijn slechte humeur. Voor het verlaten van de badkamer geef ik mezelf nog even een knipoog.
Zelfs als er geen directe reden lijkt om te lachen helpt het om je mondhoeken omhoog te krullen, ik heb het al zo vaak gemerkt. Hoe onecht het ook voelt, uiteindelijk knap ik er toch van op.
De glimlach is een soort van super kracht. Onderzoek wijst uit dat lachen ervoor zorgt dat stress verminderd, je bloeddruk verlaagd en het gelukshormoon endorfine aangemaakt wordt. Bewezen werd zelfs dat een glimlach dezelfde hersenstimulatie kan opwekken als 2000 chocoladerepen! (het soort chocolade werd niet vermeld) En wist je dat mensen die glimlachen kundiger en aardiger gevonden worden? Narrige blikken van onbekende mensen beantwoord ik tegenwoordig steevast met een glimlach. Het effect is fantastisch! Negen van de tien mensen glimlacht terug, soms voorzichtig, soms voluit. Positiviteit is net als negativiteit namelijk enorm aanstekelijk.
Ooit schreef een buurvrouw in mijn poëziealbum dit gedichtje:
“Begin de dag met een dansje
Begin de dag met een lach
Wie vrolijk kijkt in de morgen
Lacht vaak de hele dag”
Volgens mij is dat kort en krachtig samengevat hoe je de dag positief kunt starten.
En als het me niet lukt om de dag te beginnen met een dansje en een lach, dan denk ik even terug aan de man zonder benen.
Want als hij een reden had om te glimlachen, dan heb ik het zeker!
Liefs,
Myrthe
Deze column is verschenen in LIEFKE online
1 Comment
Tja, die man zonder benen, die ontevreden gezichten achter een volle winkelwagen.
Ik las eens in een column van David Brooks dat dankbaarheid de hoogste vorm van denken is.
Het leven overtreft niet zo zeer de dromen, maar wel op een prettige manier de verwachtingen.
Dat is wel een glimlach waard, nietwaar?