Weekblad Margriet valt op de deurmat. Toegestuurd door de redactie omdat er een stukje over mijn blog in staat. Nieuwsgierig blader ik door het tijdschrift totdat mijn oog valt op een advertentie van Hallmark**. Een aankondiging voor een nieuw product, de tekst die erbij staat vertelt het verhaal van een dochter die haar moeder te vroeg moest missen. Ze liet niet alleen een grote leegte achter maar ook brieven met liefdevolle woorden. Woorden die haar dochter troost bieden op het moment dat ze het meest gemist wordt. Het raakt me, het brengt me terug in de tijd.
Eens was ik een kersverse moeder die bang was. Bang om haar kindje nooit te zien opgroeien. Bang dat ze misschien wel vergeten zou worden als ze niet beter werd. Dus schreef ik zoete lieve woorden voor later. Soms vermengde de inkt van mijn vulpen zich met tranen. Onleesbare woorden van wanhoop. Ze gaven me kracht, die aaneengeregen woorden. Het luchtte op en gaf een gevoel van nalaten.
Ik lees in de advertentie dat het product nog verder ontwikkeld moet worden en dat er ‘proefpersonen’ gezocht worden. Een paar minuten later typ ik een persoonlijke mail naar Hallmark. Een paar weken later wordt er een pakketje bezorgd. Dan heet het nog ‘postuum’. Bij het openmaken van het pakket krijg ik kippenvel. De doos heeft een wikkel met de woorden; ‘brieven voor als ik er niet meer ben.’ Ondanks dat schrijf ik al snel de eerste twee brieven. Er vormen beelden in mijn hoofd van groepen mensen die schrijven voor anderen. Mensen die iets willen nalaten. Die met zorg de woorden kiezen. Niet iedereen schrijft misschien makkelijk, maar schrijven kan iedereen.
Er zijn steeds meer onderzoeken* die zich richten op de helende kracht van expressief schrijven. Daar uit volgt steeds meer bewijs dat schrijven over belangrijke gebeurtenissen in je leven meetbare veranderingen teweeg kunnen brengen in psychische en zelfs lichamelijke gezondheid. Schrijven over emoties kunnen ervoor zorgen dat je beter slaapt en je meer verbonden voelt met de mensen om je heen. Voor diegenen waar je voor schrijft.
Ik vind het een mooi product, maar de naam en die wikkel… Moet dat zo zwaar? Laten we alleen iets na als we doodgaan of zou het juist een meerwaarde hebben als we dat doen bij leven? Met een vol hoofd vol ideeën schrijf ik een brief aan de directeur van Hallmark. Een paar dagen later heb ik een persoonlijk antwoord van hem terug. Mooi en met aandacht. Er zijn meer mensen die hebben gereageerd. Er wordt een besloten Facebookgroep geopend en we worden gevraagd om feedback.
Inmiddels zijn we een half jaar later en sinds een paar dagen ligt ‘Liefs voor altijd’ in de winkel, ‘brieven van nu voor later’. Om nu te schrijven voor wanneer het later is.
Later als ze het huis uitgaan, later als ze gaan trouwen, later als ik mijn 80ste verjaardag vier of nog veel later. Ik weet het nog niet. Het zijn in ieder geval brieven met heel veel liefs voor altijd.
* uit de Kracht van Kwetsbaarheid van Brene Brown (writing to heal, Pennebaker).
** deze blog is niet gesponsord, het is geschreven omdat ik het een mooi idee vind.
2 Comments
Hoi Herma, dank je wel voor je reactie. Wat ik doe met Liefs voor altijd is vooral beschrijven hoe ik mijn kinderen zie, nu op dit moment. Ik zeg heel vaak dat ik trots op ze ben of dat ik van ze houd maar ik schrijf het ook op, vaak gerelateerd aan een gebeurtenis. En ik schrijf een brief per keer, korte verhalen. Kan je iets met deze tips?
Ik heb ook een pakket gevraagd. Ik schrijf al sinds mijn 13de dagboeken. Het zijn gebeurtenissen, maar ook zeker mijn emoties. Ik heb veel gedaan in mijn leven, veel leuks, maar ook veel gemist en pijn gehad. Er staan schreeuwende teksten in.
Ik zit al jaren te worstelen met mijn wens er iets mee te doen, maar weet niet wat. Ook denk ik er over na wat mijn kinderen er na mijn dood mee zullen doen. Ik zou heel graag iets van mijn moeder lezen. Maar dat zeg ik nu, op latere leeftijd.
Nu heb ik die doos met dat prachtige papier en weet niet wat te schrijven.En tevens heb ik er zo’n behoefte aan.Zijn er tips voor mij?